40. Ballade van de Bókkeriejers
Bókkeriejers
Kóm miense oet ’t Limburgs landj, kóm, loester nao oos leed,
van maord en brandj en traone en van `t mienselik verdreet,
wie in ein gries verleje tösse Häör en Valkeburg,
van Aoke toet Maaseik waerde gesjtaole en gewurg.
Veer Bókkeriejers oet dit landj...
Veer plunderde van tied toet tied ein rieke boerderie,
ein hoes wo get te haole waas, ein kirk of pastorie.
Oug óm oug en tandj óm tandj,
maord en brandj in ’t Limburgs landj!
Wanneer veer sjnachs oettrèkke róndj ’t middernacht' lik oer,
dan braeke veer door deur en rame, zelfs door gater in de moer,
jao en nieks en nemes is dan veilig veur ’t bruut geweldj,
dan naeme veer alles mit, ’t vleis, bezit en ’t geldj.
Veer Bókkeriejers oet dit landj...
De kómmende zeve jaore zólle veer es ei bees tekeergaon,
het is tenslotte oorlog ôm ein mienselik besjtaon.
Oug óm oug en tandj óm tandj,
maord en brandj in ’t Limburgs landj!
’t Waere drökke tieje veur here van ’t gerech,
wee dae in häör henj geit valle, dae geit’t heel erg sjlech.
Want waem ’t neet flot zegke det ter ouch haet mitgedaon,
dae zólle ze op de pienbank door de knieje laote gaon.
Jao, Bókkeriejers oet dit landj...,
numt zelfs ónger hèlse pien neet de bendeleje op,
geer sjterf dan gewis, gemerteld door sjtrenge van de sjtrop!
Oug óm oug en tandj óm tandj,
maord en brandj in ’t Limburgs landj!
Hae zal ’t waal nooit toegegaeve, Hannes, hae sjteit dao zo fien,
wo geer zonet nog zagte, hae is oze kapitein.
Me haet waal gein bewieze en de twiefels zeen zo groot,
van dees gore vieze is hae ouch bang veur d’n dood.
Dus, Bókkeriejers oet dit landj....
me zal ’t waal nooit begriepe, wie en waat, wooróm, woveur,
det veer sjtrieje eigelik taege ermooi en terreur!
Oug óm oug en tandj óm tandj,
maord en brandj in ’t Limburgs landj!